Antara Kuring Jeung Hujan

KAMARI. Hujan geus nepungan. Taneuh jadi beueus. Jujukutan jeung matapoé cipruk, kabulusan. Dina unggal keclakna, kuring néangan hiji ngaran, nu mangtaun-taun teu leungit tina ingetan. "Kudu gantawang nu kumaha deui nu kudu dijorowokeun. Sangkan kasono panggih jeung hinisna!" Dina sela-sela hujan kuring nganteurkeun rasa pangpaitna. "Mun enya aya katresna. Naha kalangkang can pernah nyimbutan?" Nu nyésa kari girimis. Maturan rasa nu mingkin tiis.* Ahmad Fawzy Imron-kisuta.com